Για το ραδιοτηλεοπτικό 902

Γράφτηκαν πολλά. Ειπώθηκαν δια της γνωστής μεθόδου του  ψιθυρισμού πολλά περισσότερα. Μερικοί ξεσπάθωσαν και έφτασαν να μιλήσουν για «βρώμικο 2013». Δεν βλέπουν το δικό τους ύβο, κοινώς καμπούρα, που θα έπρεπε να τους οδηγεί να έχουν πιο κοντή γλώσσα. Άλλοι «πάτησαν» επάνω στην πώληση του 902 για να ξεπλύνουν τις δικές τους ανομίες και δοσοληψίες. Υπήρξαν και εκείνοι που έβγαλαν την εμπάθειά τους ενάντια στο ΚΚΕ, υπερασπιζόμενοι, υποτίθεται το ... ΚΚΕ, τη θέση του στην Αριστερά, την ιστορία του, τον κόσμο του!

Ας το  ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. «Ευκαιρίας δοθείσης», με ευθύνη της ηγεσίας του Κόμματος, δεν περιμέναμε και τίποτα καλύτερο. Αξιοποιήθηκε η πώληση του 902 για να εκδηλωθεί μια επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ ως ενός ιστορικού πολιτικού χώρου που θα ήθελαν να βαίνει προς απαξίωση, να τελειώνει. Για να ξεμπερδεύουν με το ΚΚΕ. Αυτή είναι η μια πλευρά που αφορά στην πώληση του 902 και όποιος δεν τη βλέπει μάλλον στερείται πολιτικού κριτηρίου.

Σε ότι μας αφορά - και ανεξάρτητα από τα λάθη της ηγεσίας του Κόμματος - αυτό το ζήτημα δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε, γιατί επιχειρείται να «λυθούν οι λογαριασμοί» με το ΚΚΕ και όχι με τα όποια λάθη της ηγεσίας. Και εμείς δεν «έχουμε διαφορές με το ΚΚΕ». Όσοι λοιπόν αρέσκονται να γράφουν ότι «αυτό δεν είναι το ΚΚΕ που γνωρίζαμε» καλά θα κάνουν να θυμούνται και το «εγώ δεν έχω διαφορές με το ΚΚΕ» του Νίκου Ζαχαριάδη. Να μη μπλέκουν τις ευθύνες της ηγεσίας με το τι είναι και τι αντιπροσωπεύει το ΚΚΕ. 

Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά. Ο κόσμος του ΚΚΕ, τα μέλη του, οι φίλοι, οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι του αλλά και οι απλοί άνθρωποι πέρα από το ΚΚΕ. Είναι αυτοί που το κυρίαρχο συναίσθημα που ένιωσαν ήταν η ανησυχία για την πορεία του Κόμματος, που αναρωτήθηκαν για το «που πάει το ΚΚΕ», που απορούσαν για την κατάληξη των ΜΜΕ του Κόμματος, που είδαν ότι χάνεται ένα δημόσιο στήριγμα των αγώνων τους, που θεώρησαν ότι θα σιγήσει η δική τους φωνή, ότι η κυριαρχία των αστικών ΜΜΕ θα είναι ολοκληρωτική.

Μεταφέρουμε αυθεντικές αντιδράσεις απλών ανθρώπων, που στην πολιτική τους ζωή δεν συμπαρατάχθηκαν με το ΚΚΕ, δεν το ψήφιζαν αλλά το εκτιμούσαν. Το εκτιμούσαν για τη σταθερή του στάση απέναντι στους εργαζόμενους, για τους αγώνες του και τις θυσίες των αγωνιστών του, που παρέκαμψαν ακόμη και τις δικαιολογημένες  ενστάσεις τους σε σχέση με τους αυγουστιάτικους χειρισμούς της ηγεσίας. Ήταν το ιστορικό κύρος του ΚΚΕ που επιδρούσε πάνω τους. Ήταν ακόμη και οι ελπίδες που έτρεφαν και τρέφουν από το ΚΚΕ.

Τέτοιοι απλοί εργαζόμενοι δεν λυπήθηκαν μόνο, δεν ανησύχησαν μόνο, αλλά και εκφράσανε τη γνώμη ότι πρέπει το ζήτημα του 902 να γίνει ζήτημα του Κινήματος. «Τώρα. Να γίνει ζήτημα λαϊκό και να εκφραστεί με μια ευρύτατη καμπάνια οικονομικής στήριξης του 902 για να μπορεί να υπάρχει και να παραμείνει στα χέρια του Κόμματος και του κινήματος. Ότι το Κόμμα κάτι πρέπει να κάνει»! Ήταν η απάντηση που έδιναν οι ίδιοι στο ερώτημα που έθεταν αυθόρμητα και ειλικρινά: «Τι θα κάνουμε εμείς τώρα; Τουλάχιστον ο 902 πρόβαλε τα αιτήματά μας, τον αγώνα μας, οι άλλοι σταθμοί λένε τα δικά τους».

Μιλάμε για εργαζόμενους που είναι απολυμένοι, που βιώνουν την εξαθλίωση στην οποία τους έχει καταδικάσει η πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που είχαν την αγωνιστική διάθεση όχι μόνο να συνεισφέρουν από το υστέρημά τους, αλλά και να δραστηριοποιηθούν μέσα από τα σωματεία τους για να ενισχύσουν οικονομικά τον 902, γιατί διέγνωσαν το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα που δημιουργείται στην ενημέρωση, την κυριαρχία των αστικών ΜΜΕ, ανεξάρτητα από τα χρόνια «κουσούρια» του 902 και τις ανεπάρκειές του. 

Φυσικά αγνοούσαν την πραγματική οικονομική κατάσταση του Κόμματος και γι’ αυτό έμειναν και με τα ερωτήματά τους, εν πολλοίς, αναπάντητα. Γιατί το Κόμμα δεν κάνει τίποτα; Γιατί δεν απευθύνεται στον εργαζόμενο λαό; Γιατί δεν μιλάει ανοιχτά για το οικονομικό του πρόβλημα αλλά ο τρόπος που μιλάει δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα;

Αυτήν την αίσθηση των απλών εργαζομένων, την ενστικτώδη αντίδρασή τους, τις βαθύτατα πολιτικές, «συνέλαβαν» αμέσως όσοι προσπάθησαν να σπεκουλάρουν πάνω στην πώληση του 902 - αξιοποιώντας τους χειρισμούς της ηγεσίας - ιδιαίτερα όσοι την ώρα που υποτίθεται ότι χάιδευαν την πλάτη του ΚΚΕ του έδιναν και μια γροθιά στο στομάχι για να το γονατίσουν.

***

Η πώληση του 902 είναι κυρίαρχα πολιτικό γεγονός. Αφορά στις εκτιμήσεις της ηγεσίας για την πορεία του ίδιου του Κόμματος και  στον τρόπο λειτουργίας του, στις εκτιμήσεις της για τη γενικότερη πορεία των πολιτικών εξελίξεων, στις αβάσιμες ιδεοληψίες της για τη μη ύπαρξη κομματικών επιχειρήσεων, στην ανάδειξη των επαγγελματικών και οικονομικών του στελεχών, του τρόπου, του αριθμού και της επάρκειάς τους, στη διαχείριση των οικονομικών του ίδιου του Κόμματος και των επιχειρήσεών του, στην πολιτική του υπέρμετρου δανεισμού, στην έλλειψη σχεδιασμού για την απεμπλοκή του από την κρατική χρηματοδότηση. Έτσι έφτασε το Κόμμα στην τωρινή οικονομική του κατάρρευση. Έτσι έφτασε το Κόμμα να βρίσκεται μπροστά στην εκποίηση της περιουσίας του.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για ένα στιγμιότυπο αλλά για μια ολόκληρη πορεία, που η απότομη καμπή του Κόμματος στις εκλογές του 2012 του επιδείνωσε αφόρητα το οικονομικό του πρόβλημα και που αποκάλυψε το πλήρες αδιέξοδο της ηγεσίας για τις αντιλήψεις της, για τον τρόπο που σκεφτόταν και αντιμετώπιζε τα οικονομικά ζητήματα. Δεν είχε πλέον επιλογές.

Αυτή η εκτίμηση είναι πολιτική εκτίμηση, με ότι περιλαμβάνει, που σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τις ευθύνες της ηγεσίας. Αναδεικνύει το «μπούκωμα» της ηγεσίας τόσο στην πολιτική δράση, που οδήγησε στις οδυνηρές εκλογικές ήττες, όσο και στην αντιμετώπιση των οικονομικών του Κόμματος, που έφεραν την οικονομική κατάρρευση. Εξ ου και οι χειρισμοί που κατέφυγε όχι μόνο για τον 902 αλλά και για την Τυποεκδοτική, το Ριζοσπάστη, τα επαγγελματικά στελέχη του, τους εργαζόμενους που απασχολούσε.

Οπωσδήποτε την πορεία αυτή του Κόμματος την επιδείνωσε και η οικονομική κρίση. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η οικονομική κρίση, όμως, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για την ηγεσία του Κόμματος και τις ευθύνες της. Αυτό που πρέπει να είναι καθαρό για την οικονομική κρίση είναι ότι αυτή έπαιξε το ρόλο της αλλά ότι η κύρια αιτία της οικονομικής κατάρρευσης του Κόμματος ήταν η ίδια η πολιτικοϊδεολογική αντίληψη της ηγεσίας, που προσδιόρισε και τον τρόπο αντιμετώπισης των οικονομικών του Κόμματος.

Κατά συνέπεια από την πλευρά μας δεν πρόκειται να επικαλεστούμε καν το επιχείρημα ότι: «Αφού η ηγεσία πρόβλεψε την κρίση ένας λόγος παραπάνω για να πάρει έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα», γιατί η ηγεσία «ζούσε» στη δική της πραγματικότητα, ενώ η άλλη πραγματικότητα ήταν ότι δεν πρόβλεψε την κρίση, όσο και εάν αυτάρεσκα η ηγεσία του Κόμματος αυτοεπαίρεται γι’ αυτό, όσο και εάν αυτή η έλλειψη πρόβλεψης έπαιξε το ρόλο της και είχε τη σημασία της για τους χειρισμούς που έκανε στα οικονομικά του Κόμματος.

Δεν θα το επικαλεστούμε και για έναν άλλο λόγο, τον πιο ουσιαστικό. Εμείς δεν γνωρίζουμε την πραγματική οικονομική κατάσταση του Κόμματος και των επιχειρήσεών του. Ούτε τη διαχείριση που γινόταν. Δεν διαθέτουμε κανένα στοιχείο. Εμείς αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η κρίση μπορεί «να σε πάρει από κάτω», γι’ αυτό άλλωστε καταστρέφεται κεφάλαιο, μπορεί όμως «να σε σηκώσει και πάνω». Και σε αυτήν την περίπτωση η θέση μιας επιχείρησης στην αγορά, όπως π.χ. της Τυποεκδοτικής, παίζει αποφασιστικό ρόλο. Και απ’ ότι λεγόταν η θέση της Τυποεκδοτικής στον κλάδο των εκδόσεων ήταν σημαντική. Πως έφτασε στο άρθρο 99;

Υπό το βάρος ποιων, λοιπόν,  αντιλήψεων έγιναν οι χειρισμοί συγκεκριμένα για την Τυποεκδοτική; Μήπως κυριάρχησε η αντίληψη «να τη ξεφορτωθούμε» μια και το Κόμμα δεν πρέπει να έχει επιχειρήσεις; Η αίσθηση που προσλαμβάνουμε από τους χειρισμούς που έγιναν είναι ότι η αντίληψη αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαχείριση της Τυποεκδοτικής και γενικότερα των οικονομικών του Κόμματος. Έτσι το Κόμμα κατέληξε να είναι δέσμιο της κρατικής επιχορήγησης. Τα εκλογικά αποτελέσματα εκτίναξαν στο κατακόρυφο τις οικονομικές δυσκολίες.

Ούτε, επίσης, πρόκειται να δεχτούμε το επιχείρημα ότι «εκεί που έφτασαν τα πράγματα η πώληση του 902 ήταν αναγκαστική». Η ενημέρωση που έγινε στις ΚΟΒ αφορούσε στην πώληση του τηλεοπτικού 902 και όχι του ραδιοφωνικού 902. Τι παρεμβλήθηκε για να «πάει πακέτο» τηλεόραση και ραδιόφωνο; Αυτό το ερώτημα πρέπει να το απαντήσει η ηγεσία του Κόμματος.

Και εδώ, βέβαια, ανακύπτουν δύο θέματα:

• Το πρώτο, που αφορά στην  κομματική λειτουργία. Τα κομματικά μέλη δεν παραχώρησαν καμία άδεια στην ηγεσία του Κόμματος για την πώληση του ραδιοφωνικού 902, γιατί δεν ρωτήθηκαν. Με ποια, λοιπόν, εξουσιοδότηση η ηγεσία του Κόμματος αποφάσισε να εκχωρήσει και το ραδιοφωνικό 902;  Ούτε το 19^ο Συνέδριο είχε το δικαίωμα να πάρει μια τέτοια απόφαση, αν την πήρε, γιατί δεν τέθηκε ποτέ ανάλογο θέμα στις προσυνεδριακές διαδικασίες.

• Το δεύτερο, που αφορά στους όρους που οδήγησαν στην πώληση του ραδιοφωνικού 902. Ποιοι και τι είδους όροι ήταν αυτοί που οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση; Αν τους έθεσαν οι αγοραστές, γιατί η ηγεσία του Κόμματος δεν τους αρνήθηκε, αφού στην αρχική ενημέρωση περιορίστηκε στην πώληση του τηλεοπτικού 902; Είναι φανερό ότι η ηγεσία δεν είχε τη δυνατότητα να θέσει όρους παρά μόνο να αποδέχεται τους όρους των αγοραστών. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει και το οικονομικό πρόβλημα ως τέτοιο αλλά και τα τραγικά αδιέξοδα της ηγεσίας.

***

Σε κάθε περίπτωση η πώληση του 902 είναι ένα πολύ σοβαρό πολιτικό πλήγμα για το Κόμμα. Έτσι το κατάλαβαν τα μέλη του Κόμματος και ο κόσμος του. Έτσι το κατάλαβε και ευρύτερα ο εργαζόμενος λαός, για να μην πούμε ότι ειδικά αυτός το προσέλαβε με πολύ πιο σημαντικά χαρακτηριστικά: Ως μια πορεία προϊούσας καθόδου και περιθωριοποίησης του Κόμματος. Για μας αυτή η αντίδραση έχει σημασία, γιατί δείχνει τη λαϊκή ανησυχία για την πορεία του ΚΚΕ. 

Η ηγεσία του Κόμματος είναι εκτεθειμένη στα μέλη του Κόμματος για το σύνολο της οικονομικής διαχείρισης που έκανε. Και οι ευθύνες αυτές θα πρέπει να αποδοθούν. Και όταν μιλάμε για ηγεσία δεν αναφερόμαστε για ένα και μόνο πρόσωπο, τη θέση του/της Γραμματέα, που έτσι κι αλλιώς έχει τις περισσότερες ευθύνες. Μιλάμε για ολόκληρο το Π.Γ. και για ολόκληρη την Κ.Ε..

Τέλος υπάρχει ακόμη ένα θέμα. Η ηγεσία του Κόμματος παρέμεινε σχεδόν η ίδια και μετά το 19^ο Συνέδριο. Κατά πόσο η ηγεσία αυτή, που οδήγησε το Κόμμα στην απώλεια του 50% σχεδόν της εκλογικής του δύναμης και το έφερε στην οικονομική κατάρρευση, μπορεί να εισφέρει στην πολιτική και οικονομική του ανάκαμψη;     

   

Περισσότερα... "

Ιμπεριαλιστικός κυνισμός

Κάποιες φορές αξίζει τον κόπο μια είδηση να παρουσιάζεται ως έχει, γιατί από μόνη της είναι τόσο εύγλωττη, «μιλάει» από μόνη της καθώς λέγεται, που δεν χρειάζεται κάποιο συνοδευτικό σχόλιο που να την επεξηγεί, αν και εμείς δεν θα αποφύγουμε τον πειρασμό να σχολιάσουμε την είδηση που θα παραθέσουμε.

Η γερμανική εφημερίδα, λοιπόν,  Westdeutsche Allgemeine Zeitung διοργάνωσε γεύμα στο οποίο προσκαλεσμένος της ήταν ο πρόεδρος του Γερμανικού Συνδέσμου Βιομηχάνων (BDI) Ούλριχ Γκρίλο.

Κατά το περιοδικό «Focus», που δημοσιοποιεί το τι συνέβη στο εν λόγω γεύμα της συγκεκριμένης εφημερίδας, στη διάρκεια του γεύματος συζητήθηκε και το «ελληνικό θέμα».

Σε αυτήν τη συζήτηση ο Ούλριχ Γκρίλο φέρεται να έχει δηλώσει τα εξής συνταρακτικά: «Στην Ελλάδα υπάρχει κρατική περιουσία εκατοντάδων δισεκατομμυρίων Ευρώ. Σκέπτομαι για παράδειγμα επιχειρήσεις στον χώρο της ενέργειας, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τα ακίνητα». Στη συνέχεια πρότεινε «ένα μέρος της κρατικής περιουσίας της Ελλάδας να μεταφερθεί στο ESM», είναι το περίφημο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, για να αποτραπεί το οποιοδήποτε ενδεχόμενο να χάσουν οι δανειστές της Ελλάδας τα κεφάλαιά τους.

Φυσικά μέσα από το ESM οι δανειστές θα αποκτήσουν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας, στην περίπτωση που η χώρα μας δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις αποπληρωμής. Παραπέρα το ESM θα έχει τη δυνατότητα να πουλήσει αυτήν την περιουσία, την οποία βέβαια η Ελλάδα θα μπορούσε να αγοράσει ξανά, «πάλι με χρόνους πάλι με καιρούς»! Ο Ούλριχ Γκρίλο ισχυρίστηκε, εκτός των άλλων, ότι η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας θα πρέπει να είναι «εργαλείο εξυγίανσης των κρατικών προϋπολογισμών των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης»! Δηλαδή κανονικό ξεπούλημα.  

Απορούμε!  Μα που ζει αυτός ο άνθρωπος! Δεν έχει καταλάβει ότι αυτό το ξεπούλημα ακριβώς κάνει η ελληνική κυβέρνηση και μάλιστα κατ’ απαίτηση της τρόικα και της ίδιας της Γερμανίας; Ιδιωτικοποιεί αεροδρόμια, λιμάνια, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, ακίνητα, κρατικές βιομηχανίες, τη Δωδώνη και άλλες αγροτικές επιχειρήσεις, το Ελληνικό (που υπόψη τέτοιο φιλέτο ως προς την έκταση και τη θέση δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης), τα ναυπηγεία, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΔΑΘ, τους δρόμους, τα πετρέλαια, τα πάντα! Ακόμη, καθώς λέγεται, μέχρι και τα χρυσά αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδας έκαναν φτερά από τη χώρα μας!

Το μόνο που απομένει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση είναι να καταθέσει τους κρατικούς τίτλους ιδιοκτησίας της ελληνικής περιουσίας στο ESM, πριν ακόμη ιδιωτικοποιηθεί αυτή από την κυβέρνηση,  και να αναλάβει το ξεπούλημά της αυτό το ίδιο.

Αναρωτιόμαστε εάν μια τέτοια δήλωση θα την έκανε ποτέ ο Ούλριχ Γκρίλο για την ίδια τη Γερμανία ή για κάποια άλλη χώρα όπως η Γαλλία, η Μ. Βρετανία, οι ΗΠΑ κ.α.. Ή αν θα δεχόταν τη μεταφορά κρατικών περιουσιακών στοιχείων της Γερμανίας στο ESM, που θα πέρναγαν αμέσως στην ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους για να μη χάσει η Ελλάδα τα χρήματά της από το κατοχικό δάνειο;

Η δήλωση αυτή, όσο και εάν είναι κυνική και προσβλητική για τη χώρα μας, αντανακλά, όμως, μια πραγματικότητα. Επί της ουσίας αναδεικνύει τη στάση των αστικών τάξεων των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των υποτιθέμενων ισότιμων εταίρων, τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Αντανακλά τη στάση της πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας και το κύρος της. Αντανακλά τη θέση της χώρας μας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ισχυρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα μονοπώλια, σαν αιμοδιψείς γύπες, έχουν χιμήξει πάνω της για να τη λεηλατήσουν.

Και για να μη θεωρηθεί ότι αυτή η στάση αφορά ένα Γερμανό λεφτά που το μόνο που νοιάζεται είναι το πώς θα λεηλατήσει ακόμη και κρατικές περιουσίες, άρα έτσι συμπεριφέρεται ως λεφτάς κεφαλαιοκράτης, θα αναφερθούμε και σε ένα άλλο επεισόδιο που έχει δημοσιοποιηθεί χωρίς η κυβέρνηση να το έχει διαψεύσει μέχρι τώρα.  Όταν κάποιου Έλληνα αξιωματούχου (υπουργού) του ξέφυγαν κάποιες πολύ προσεχτικές και στρογγυλές κουβέντες για το τι θα γίνει και τι αναμένει η ελληνική κυβέρνηση ως βοήθεια από τη Γερμανία, σε σχέση με το δημόσιο χρέος, ο Σόιμπλε πήρε αμέσως τηλέφωνο τον αντίστοιχο έλληνα υπουργό και του είπε: «Γιάννη δεν θα πάρεις σεντ από εμένα»!   

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα ονομάζεται πολιτικοοικονομική εξάρτηση.

Ο νοών νοείτω! Ο έχων ώτα ακουέτω! Και όποιος έχει μάτια ας τα ανοίξει!  

Περισσότερα... "

Μπροστά σε νέους αγώνες

Όλοι οι πολιτικοί παρατηρητές συμφωνούν ότι μπαίνουμε σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο. Ο πρωθυπουργός έχει δώσει ρητή εντολή προς τους υπουργούς του να τελειώνουν με τις εκκρεμότητες της εφαρμογής των μέτρων που συμφωνήθηκαν με την τρόικα - «η τρόικα δεν θα ανεχθεί άλλες κοροϊδίες» - έτσι ώστε όταν επιστρέψει αυτή, που θα εγκατασταθεί για τα καλά στη χώρα μας μέχρι το Δεκέμβρη, να μην προκύψουν «κουσούρια» που θα του «δένουν τα χέρια».

Αυτή η ρητή εντολή δόθηκε, γιατί ο πρωθυπουργός διατείνεται σε στενούς του συνεργάτες ότι επιθυμία του είναι να «απεμπλακεί η χώρα από τα μνημόνια» και να διαπραγματευτεί με τους ιθύνοντες κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή τη Γερμανία, την «επόμενη ημέρα».   

Προφανώς, το τι επιθυμεί ο πρωθυπουργός είναι το ένα θέμα και το τι θα γίνει τελικά είναι ένα άλλο θέμα. Το παράδοξο είναι ότι ο πρωθυπουργός θέλει να διαπραγματευτεί τη χωρίς μνημόνια επόμενη ημέρα εφαρμόζοντας κατά γράμμα τα μνημόνια που συμφωνήθηκαν με την τρόικα.

Θα θυμόμαστε όλοι ότι στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ο πρωθυπουργός στο λόγο του είχε ξορκίσει το δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» και το αντιμετώπισε ως ξεπερασμένο πια. Αλλά, καθώς φαίνεται, όπως ορισμένοι κάνουν δίαιτα «δια της μασήσεως» έτσι και ο πρωθυπουργός θέλει να απαλλαγεί από τα μνημόνια «δια της εφαρμογής τους»! Το οποίο πρακτικά σημαίνει μνημονιακή πολιτική χωρίς τα υπογραμμένα μνημόνια.

***

Η σκέψη του πρωθυπουργού είναι απλή, για να μην πούμε απλοϊκή, και έχει παρελθόν. Ο ίδιος είχε ισχυριστεί, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» τον Ιούλη που μας πέρασε,  ότι από τη στιγμή που η χώρα μας θα πετύχει να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα «οι εταίροι μας δεν έχουν κανένα λόγο να μη βοηθήσουν την Ελλάδα». Αφού, δηλαδή - είναι σαν να λέει ο πρωθυπουργός στους διαπραγματευτές - εφαρμόζουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές που μας ζητάτε και θα πετύχουμε και πρωτογενές πλεόνασμα τότε και οι εταίροι θα πρέπει να βοηθήσουν. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν χρειάζονται μνημόνια. Τα εφαρμόζουμε από μόνοι μας.

Και σαν από θαύμα, ίσως και με τη βοήθεια της Μεγαλόχαρης, καταμεσής Αυγούστου, ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας ανακοινώνει την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος 2.6δισ. ευρώ, έχοντας μπροστά του την πορεία εφαρμογής του προϋπολογισμού του επταμήνου του 2013. Φυσικά μπροστά σε ένα τέτοιο θαύμα δεν έχει καμία σημασία η τοποθέτηση της «Νέας Σποράς» που είχε επισημάνει, πολύ πριν, ότι εάν υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα αυτό θα οφείλεται στη θαυματουργή επίδραση της δημιουργικής λογιστικής.

Με «βαρύ πυροβολικό»:

• το εκ θαύματος πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο βέβαια οι εταίροι μας δεν διανοήθηκαν να το αμφισβητήσουν, και με μερικά άλλα ανάλογα «όπλα» όπως:

• ότι το χρηματοδοτικό κενό ύψους περίπου 11δισ. ευρώ θα γίνει προσπάθεια να καλυφθεί «εκ των έσω» - π.χ. από τα περισσεύματα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών,

• την απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου - απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο, ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο κρατικών παραγωγικών επιχειρήσεων (ΕΑΣ, ΕΒΟ), νέα μείωση των συντάξεων για αντιμετώπιση των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων, κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων, κατάργηση οργανισμών, πλειστηριασμοί κατοικιών για τα ανεξόφλητα δάνεια  κτλ,

• τη δήλωση του προέδρου των ΗΠΑ κατά την πρόσφατη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό - «το χρέος δεν πληρώνεται μόνο με λιτότητα»,

• την πολιτική αστάθεια που μπορεί να υπάρξει εξ αιτίας της μακρόχρονης οικονομικής κρίσης και της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής,

ο πρωθυπουργός θα διαπραγματευόταν το κούρεμα του δημόσιου χρέους, το οποίο από τον περασμένο Δεκέμβρη εκτοξεύτηκε από τα 305δισ. ευρώ στα 321δισ. ευρώ, με βάση τα τελευταία κυβερνητικά στοιχεία, προκειμένου να αποφύγει την υπογραφή ενός νέου μνημονίου την Άνοιξη του 2014.

***

Όλος αυτός ο σχεδιασμός, που στο δημόσιο λόγο έχει καταγραφεί ως «η στρατηγική του πρωθυπουργού» και κατ’ επέκταση της κυβέρνησης, κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα για έναν απλό λόγο. Δεν συμφωνεί η Γερμανία. Δεν δέχεται ένα νέο κούρεμα του χρέους. Υπόψη ότι από την οικονομική κρίση της χώρας μας και τη «βοήθεια» που της προσφέρθηκε για να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος η Γερμανία έχει ενθυλακώσει πάνω από 41δισ. ευρώ. Και το ποσό αυτό είναι επίσημο νούμερο προερχόμενο από τη γερμανική κυβέρνηση. Κατ’ άλλους οικονομικούς σχολιαστές το ποσό αυτό υπερβαίνει συνολικά τα 110δισ. ευρώ!

Η άρνηση αυτή της Γερμανίας είναι γνωστή εδώ και πολύ καιρό. Η Γερμανία προσπαθεί να αποφύγει ένα ντόμινο ανάλογων απαιτήσεων, που θα της κοστίσει σε πολλά δισ. ευρώ.

Κατά την πρόσφατη, όμως, επίσκεψη στη χώρα μας του Γεργκ Άσμουσεν, φερόμενου ως διαδόχου του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία να ακούσει «δι’ ιδίοις ωσίν» την άρνηση της Γερμανίας αλλά και να ακούσει και το σχέδιό της για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και γενικότερα των χρηματοδοτικών κενών που θα έχει μπροστά της η κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή, μετά από πιέσεις που ασκήθηκαν από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παραδέχτηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ότι πράγματι η Ελλάδα θα χρειαστεί και ένα νέο χρηματοδοτικό πακέτο, που, όμως, δεν περιλαμβάνει κούρεμα του χρέους, «γιατί υπάρχουν και άλλες λύσεις». Χρηματοδοτικό πακέτο που θα καταλήξει στην υπογραφή ενός νέου μνημονίου, το οποίο, φυσικά, θα συνοδεύεται από νέους όρους και νέα μέτρα.

Το χρηματοδοτικό αυτό πακέτο, κατά τη REAL NEWS (ανταπόκριση του Θάνου Αθανασίου από Βρυξέλλες, σελ. 5), περιλαμβάνει τα παρακάτω σημεία:

          • Αύξηση της ωρίμανσης των ελληνικών ομολόγων στα 50 έτη, μέσω του ESM.

          • Μείωση των επιτοκίων από το 0.5% με επιπλέον περιθώριο το ευρωπαϊκό euribor (διάρκειας ανάλογα με το χρόνο αποπληρωμής) στο ξεκάθαρο 0.5%, χωρίς προσαυξήσεις.

          • Διεύρυνση της περιόδου χάριτος, κατά την οποία η χώρα δεν θα πληρώνει χρεολύσια.

          • Επιστροφή κερδών της ΕΚΤ από ελληνικά ομόλογα μέσω των κεντρικών τραπεζών (αυτές τις επιστροφές, εκτός των άλλων αλχημειών, αξιοποίησε η ελληνική κυβέρνηση για να παρουσιάσει το πρωτογενές πλεόνασμα).

          • Νέο πρόσθετο δάνειο έως και 14δισ. ευρώ, πέραν των χρημάτων από το σημερινό δανειοδοτικό πακέτο.

          • Αύξηση της κοινοτικής συμμετοχής στο επόμενο ΕΣΠΑ.

Το πακέτο αυτό ήδη συζητείται από τον περασμένο Απρίλη στο Euroworking Group και θα παρουσιαστεί στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 14 του Οχτώβρη. Το νέο δάνειο και όλα τα άλλα ποσά που προβλέπονται θα περιληφθούν σε ένα νέο μνημόνιο. Υπόψη μια ανάλογη αντιμετώπιση δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα. Προβλέπεται να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Ουσιαστικά, η λύση αυτή, είναι η οικονομική πολιτική της Γερμανίας ως απάντηση στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου η Άνγκελα Μέρκελ την επαναβεβαίωσε.

***

Γιατί συζητιούνται όλα τα παραπάνω; Η απάντηση είναι πολύ καθαρή στους πάντες πλέον. Γιατί το ελληνικό πρόγραμμα «δεν βγαίνει», όπως έχει σχεδιαστεί. Και αυτό ομολογείται ανοιχτά πια. Το 2020 το δημόσιο χρέος δεν θα είναι στο 120% του ΑΕΠ, κατ’ επέκταση δεν θα είναι ούτε το 2022 στο 110%. Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγει στις διεθνείς χρηματαγορές μέχρι τον Ιούνη το 2014 και για να ανταποκριθεί στις χρηματοδοτικές της ανάγκες μέχρι και το 2016 θα χρειαστεί νέος δανεισμός, το ΑΕΠ το 2014 θα εξακολουθήσει να είναι αρνητικό και οψόμεθα...

Το γεγονός αυτό, της ανάγκης ενός νέου μνημονίου και νέων πρόσθετων μέτρων, καταδικάζει τη χώρα μας σε μια μνημονιακή οικονομική πολιτική διαρκείας, η οποία, εκτός του ότι καταδικάζει, παράλληλα, τους εργαζόμενους σε μιαν αντίστοιχη εξαθλίωση διαρκείας, είναι και σοβαρός υφεσιακός οικονομικός παράγοντας. Απομακρύνει την ανάκαμψη χωρίς να αντιμετωπίζει και το δημόσιο χρέος και κατά συνέπεια η χώρα μας βαδίζει σε μια μακροχρόνια στασιμότητα χωρίς ορατή λύση για το δημόσιο χρέος.

Ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής, με την πατέντα του ΔΝΤ και της τρόικα,  έχουμε σωρευτική πτώση του ΑΕΠ 25%, κατά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Η πραγματική ανεργία έχει ξεπεράσει το 30% και στους νέους ξεπέρασε το 65%. Σε συνδυασμό με τα μέτρα που εφαρμόζει αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση η χώρα μας βρίσκεται μπροστά σε μια οικτρή οικονομική πραγματικότητα, μπροστά σε μια πραγματική οικονομική καταστροφή.  

Η μόνη «λύση», ως ανάσα, που θα προσφερόταν για την κυβέρνηση, η οποία είναι στην κυριολεξία με δεμένα τα χέρια και σέρνεται από τους σχεδιασμούς των ευρωπαίων εταίρων της και πριν απ’ όλους της Γερμανίας,  θα ήταν μια πιθανή απομείωση του δημόσιου χρέους και ένα πακέτο οικονομικής ενίσχυσης με σκοπό την ανάπτυξη. Τα σχέδια βέβαια της Γερμανίας είναι άλλα…

Ένα νέο κούρεμα θα ευνοούσε την κυβέρνηση να παρουσιαστεί με μια επιτυχία, η οποία, λίγο - πολύ, θα γινόταν προσπάθεια «να περάσει» στον ελληνικό λαό ως ένα απτό και κατανοητό αποτέλεσμα της σταθερής στάσης και πολιτικής της κυβέρνησης. Έχοντας αυτό το «χαρτί» στα χέρια της και σε συνδυασμό με την προεδρία που θα αναλάβει η χώρα μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το πρώτο εξάμηνο του 2014 η κυβέρνηση - και κυρίως ο πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία- θα σχεδίαζε τις παρά πέρα κινήσεις της ακόμη και για τις επερχόμενες εκλογές μέσα στο 2014.

Απ’ ότι φαίνεται ο στρατηγικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού σκοντάφτει πάνω στους αντίθετους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Γερμανίας, η οποία, και με τον πιο επίσημο τρόπο, δια στόματος της ίδιας της Άνγκελα Μέρκελ, ξεκαθάρισε ότι «η πίεση πάνω στην Ελλάδα δεν θα χαλαρώσει». Αυτό και για έναν άλλο λόγο.

Η Γερμανία ενδιαφέρεται να «δέσει» για τα καλά τη χώρα μας ακόμη και μπροστά σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την υπογραφή ενός νέου μνημονίου, το οποίο θα το βρει μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν την περίπτωση και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση να ανατρέψει επίσημες συμφωνίες της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το βασικό εμπόδιο θα είναι ο ίδιος ο στρατηγικός προσανατολισμός του.

***

Ασφαλώς δεν θα έχει περάσει απαρατήρητο ότι, τελευταία, έχει ενταθεί η αντιγερμανική ρητορεία ορισμένων μεγάλων συγκροτημάτων των ΜΜΕ, που δείχνουν να στρέφονται προς τις ΗΠΑ και να θέλουν να αξιοποιήσουν παραπέρα τη διαμάχη μεταξύ του ΔΝΤ με την Ευρωπαϊκή Ένωση για να πετύχουν ένα κούρεμα του δημόσιου χρέους.

Ο «παρονομαστής», όμως, για τους εργαζόμενους θα είναι ο ίδιος, γιατί είτε με μια εκδοχή «αλά Ομπάμα» είτε με μια εκδοχή «αλά Μέρκελ» η σημερινή οικονομική πολιτική δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί. «Η Ελλάδα αν θέλει να επανενταχθεί στο διεθνές οικονομικό σύστημα και να επανακτήσει την οικονομική ανεξαρτησία της δεν έχει παρά να επιμείνει στο σημερινό δύσκολο και κοπιαστικό δρόμο. Θα ήταν λάθος εθνικών διαστάσεων να εγκαταλείψουμε τώρα την προσπάθεια για πρωτογενή πλεονάσματα.
Αν εξασφαλισθούν το επίτευγμα θα είναι μοναδικό. Μέσω αυτών θα ανοίξει ο δρόμος για την επανάκτηση της χαμένης οικονομικής ανεξαρτησίας. Η Ελλάδα θα γίνει και πάλι σεβαστή και η διαπραγματευτική θέση της θα ενισχυθεί» (Αντώνης Καρακούσης, e-Βήμα, 27/08/2013).

Άλλωστε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ και η διαμάχη του ΔΝΤ με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αφορά ειδικά την Ελλάδα. «Την ίδια στιγμή οι Αμερικανοί και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δείχνουν να «παλεύουν» για ένα ακόμη κούρεμα του ελληνικού χρέους, αλλά επί της ουσίας διεκδικούν νομισματική διαχείριση της κρίσης χρέους στην Ευρώπη, επειδή δεν θέλουν να διαταραχθούν εκ νέου οι παγκόσμιες οικονομικές ισορροπίες» (στο ίδιο).

Το ζήτημα, επομένως, της διαχείρισης του δημόσιου χρέους συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξεφεύγει από τις δυνατότητες της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία σέρνεται σε λύσεις που άλλοι αποφασίζουν, απόδειξη της πολιτικοοικονομικής εξάρτησης της χώρας. Έτσι διαβάζουμε εκκωφαντικούς τίτλους σε άρθρα πολύ γνωστών δημοσιογράφων, «Θα φάτε και 3^ο πακέτο, θέλετε δεν θέλετε!...» (Χρήστος Πασαλάρης, RealNews, 25/08/2013, σελ. 6), την ίδια στιγμή που ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος καταγγέλλει την κυβέρνηση, γιατί «οι πολίτες ούτε είδαν ούτε άκουσαν επί δυόμισι χρόνια έναν υπουργό να έχει υψώσει ανάστημα στην τρόικα» (στο ίδιο), μια και θεωρεί καταστροφική την οικονομική πολιτική που μας υπαγορεύει η τρόικα.

***

Πως διαμορφώνεται το πολιτικό τοπίο ύστερα απ’ ότι προβλέπεται να δρομολογηθεί για τη χώρα μας, στο πλαίσιο της διαμάχης ΗΠΑ, ΔΝΤ - Γερμανίας, που κατά το σχόλιο κυβερνητικού παράγοντα, που ήταν παρών στη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Γεργκ Ασμούσεν, «όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια»;  

Είναι φανερό ότι τα περιθώρια των οποιοδήποτε ελιγμών της κυβέρνησης στενεύουν απελπιστικά. Η κυβέρνηση, κατά ορισμένους πολιτικούς σχολιαστές, αντιμετωπίζει ακόμη και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, προκειμένου να νομιμοποιήσει με τη λαϊκή εντολή το ενδεχόμενο ενός νέου μνημονίου. Σε αυτήν την περίπτωση κανείς από τώρα δεν μπορεί να διαβεβαιώσει για το αποτέλεσμα μιας εκλογικής προσφυγής στον ελληνικό λαό.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζει την κυβέρνηση για άμεσες εκλογές προκειμένου να εκμεταλλευτεί το σε βάρος της κυβέρνησης κλίμα που θα διαμορφωθεί μετά την επισημοποίηση του πακέτου «που θα φάμε θέλουμε δεν θέλουμε»! Την ίδια στιγμή αξιοποιεί την προεκλογική περίοδο στη Γερμανία, που το ελληνικό θέμα έχει καταστεί ζήτημα αντιπαράθεσης μεταξύ της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ξεχνώντας να σχολιάσει ότι ακόμη και το «αδελφό» προς αυτόν κόμμα χρησιμοποιεί την ίδια επιχειρηματολογία με τους Σοσιαλδημοκράτες, χωρίς βέβαια να κάνουν καμία αναφορά στα 41δισ. ευρώ που επίσημα το γερμανικό κράτος έχει παραδεχτεί ότι έχει αποκομίσει από την ελληνική κρίση και τη «βοήθεια» που έχει προσφέρει στη χώρα μας.

Τάσσεται σαφώς με την πλευρά του ΔΝΤ για ένα κούρεμα του δημόσιου χρέους αποσιωπώντας παντελώς το αίτημα για τη συνολική του διαγραφή, δε σχολιάζει ότι το κούρεμα του χρέους απαιτεί τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, ενώ με τις μεταστροφές και τις υπαναχωρήσεις που έχει πραγματοποιήσει, αναιρώντας όποιο ριζοσπαστικό μέτρο είχε αρχικά εξαγγείλει, προσπαθεί να επεκταθεί προς το λεγόμενο χώρο του «πολιτικού κέντρου» για να εξασφαλίσει την άνοδό του στη διακυβέρνηση της χώρας.

***

Από την πλευρά μας θα επιμείνουμε στη θέση που κατ’ επανάληψη έχουμε υποστηρίξει από αυτήν τη στήλη. Αυτό που επείγει, αυτό που είναι «εκ των ων ουκ άνευ», η πρώτη προϋπόθεση, είναι η επεξεργασία ενός συγκεκριμένου προγράμματος διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, με βάση τις επεξεργασίες του 15^ου Συνεδρίου του Κόμματος με πολύ πιο συγκεκριμένους και επεξεργασμένους στόχους, που θα ανταποκρίνεται στα βασικά αιτήματα της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, της διανόησης και της νεολαίας, της ανασυγκρότησης και ενδυνάμωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας μας, της ανάκτησης των οικονομικών εργαλείων άσκησης της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του εργαζόμενου λαού, της υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, της κατοχύρωσης της εθνικής της ανεξαρτησίας και ασφάλειας, της αντιμετώπισης της πολιτικοοικονομικής εξάρτησης, της αντιμετώπισης του φασιστικού κινδύνου.

Αυτό το πρόγραμμα θα αποτελέσει τη βάση συσπείρωσης των εργαζομένων, της ανάπτυξης των αγώνων του εργατικού κινήματος, θα αποτελέσει της βάση της κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας που θα διεκδικήσει την αλλαγή των τάξεων στην εξουσία και τη διακυβέρνηση σε μια πορεία διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, προς το σοσιαλισμό.

Στην κατεύθυνση αυτή το Κόμμα πρέπει άμεσα να αλλάξει τη στάση του μέσα στο εργατικό κίνημα, να πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες, γιατί μόνο με την ανάπτυξη των αγώνων του εργατικού κινήματος μπορεί να ελπίζει ο εργαζόμενος λαός.

                                               

Περισσότερα... "