Δικομματισμός «για τα παλιοσίδερα»

Το πολιτικό σύστημα της χώρας μας «επέστρεψε περιφανώς στα πάτρια εδάφη» του δικομματισμού. Το πείραμα δεν άντεξε και απέτυχε. Η αστική «μας» τάξη δοκίμασε επί ένα χρόνο να στεριώσει κυβέρνηση τρικομματικής σύνθεσης.

Για να πετύχει στο στόχο της κατασκεύασε ένα καινούργιο κόμμα , τη ΔΗΜΑΡ. Την κατασκεύασε από παλιά υλικά, άλλωστε που να έβρισκε τα αυθεντικά, τα γνήσια. Το κόμμα αυτό δοκιμάστηκε στις εκλογές και - σπρωγμένο - φάνηκε, αρχικά, να υπόσχεται πολλά για την επιβίωση και την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Για αυτό το λόγο το είχαν «περί πολλού» τα διάφορα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια του συστήματος. 

Ποιος ήταν ο βασικός στόχος της ντόπιας αστικής τάξης και των εταίρων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ήθελαν να δώσουν την αίσθηση στους εργαζόμενους της χώρας μας (και στους λαούς των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ότι υπάρχει και εκφράζεται και στο επίπεδο της διακυβέρνησης πλατιά στήριξη σε μια πολιτική, που αφορούσε πρωτίστως τους ίδιους. Οι εργαζόμενοι, φυσικά, έμελλε να υποστούν τις άμεσες αλλά και μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της πολιτικής και αυτοί θα πλήρωναν το μάρμαρο.

Μια πολιτική με την οποία οι πρωταγωνιστές της (όλοι)  διαφωνούσαν!!! Πρώτος ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, που ήταν και είναι σφόδρα ενάντια στα μνημόνια και ο οποίος μετά τη γνωστή έκθεση του ΔΝΤ επαληθεύτηκε και από πάνω! Δεύτερος ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που διαπραγματεύτηκε αυτήν την πολιτική μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά, παρ’ όλα αυτά ήταν και είναι και αυτός ενάντια στα μνημόνια (διατείνεται ότι επρόκειτο για αναγκαίο κακό). Τρίτος ο Φώτης Κουβέλης, που εκ κοπής και ραφής ήταν και έπρεπε να είναι ενάντια στα μνημόνια αλλά πήρε μέρος στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής.  

Το σχήμα παραπέμπει σε έναν απροσχημάτιστο και απόλυτο παραλογισμό. Για να απαλλαγούμε από μια πολιτική - με την οποία διαφωνούμε - την εφαρμόζουμε!!! Την ίδια στιγμή υποστηρίζουμε ότι είναι η μόνη πολιτική που θα μας βγάλει από την οικονομική κρίση!!!

Το «λογικό» σχήμα θα ήταν να μην εφαρμόζεις μια πολιτική με την οποία διαφωνείς. Ή από τη στιγμή που πιστεύεις ότι είναι η μόνη πολιτική που θα σε βγάλει από την κρίση (για αυτό δεν πρέπει να χαλαρώσει, όπως είπε ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς στην ομιλία του στο ΣΕΒ) δεν θα έπρεπε να διαφωνείς με αυτήν. Κι όμως…

Δεν υπάρχει κανένας παραλογισμός. Η αστική τάξη της χώρας μας επιχείρησε να στεριώσει μια τρικομματική κυβέρνηση για να περάσει τη μνημονιακή πολιτική. Μια αντιλαϊκή και αντιδραστική πολιτική. Στην ίδια κατεύθυνση έριξαν το βάρος τους και το ΔΝΤ και οι διάφοροι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη και η ηγεσία των ΗΠΑ, που δρομολόγησαν τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ. Όλοι τους γνώριζαν πολύ καλά τι επιδίωκαν, τι εφάρμοζαν, με τι συμφωνούσαν και με τι «διαφωνούσαν».

Οι «από πάνω», που εφάρμοζαν μια αντιλαϊκή πολιτική, ζητούσαν την κατανόηση των «από κάτω», που θα υφίσταντο τις συνέπειες, στο όνομα της διαφωνίας τους με την πολιτική που εφάρμοζαν!!! Καλά στημένο το παραμύθι. Αλλά…

Το παραμύθι δεν έπιασε

Ένα χρόνο μετά το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης, και μέσα από μια πορεία συνεχών τριβών, φανερών και κρυφών αντεγκλήσεων, παγίδων και ίντριγκας μεταξύ των εταίρων της, αυτή κατέρρευσε κάτω από το βάρος της ίδιας της πολιτικής της και των λαϊκών αντιστάσεων.

Η ΔΗΜΑΡ μπροστά στον αφανισμό της προτίμησε τη φυγή της. Και για να μην αποκοπεί τελείως από το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε ταλανίζεται, τώρα, ανάμεσα στην ανοχή και στη στήριξη στο νέο κυβερνητικό σχήμα.

Ο κούφιος, μονότονος, στερεότυπος λόγος, ο «αναφορικά» λόγος της «σύγχρονης», «υπεύθυνης», «ευρωπαϊκής», «ανανεωτικής», «δημοκρατικής»  και «αριστερής»… Αριστεράς περιήλθε στα αζήτητα.

Η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να περισυλλέξει τα ράκη της και, κατά πάσα πιθανότητα, βαδίζει το δρόμο του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των άλλων φίλων», το γνωστό δρόμο της ΔΗΑΝΑ,  της Πολιτικής Άνοιξης, του ΛΑΟΣ, της Δημοκρατικής Συμμαχίας κλπ, κλπ…

Επιστροφή, λοιπόν, στον (παλαιο)δικομματισμό!!! Άρον - άρον και με αποφασιστικότητα, την ίδια αποφασιστικότητα που είχαν όταν κατασκεύαζαν την τρικομματική κυβέρνηση. Και αυτήν τη φορά με κάτι παραπάνω. Με μια δήλωση του Αντώνη Σαμαρά ότι «δεν θα την πατήσουμε ξανά»!!! Υπόσχεση προς την αστική τάξη;….

Μόνο που αυτός ο δικομματισμός δεν είναι ο δικομματισμός του 85%. Δεν διαθέτει αυτή τη στιγμή ούτε τη μισή του δύναμη. Η Νέα Δημοκρατία είναι σοβαρά τραυματισμένη, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται υπό διάλυση και έχει κρεμαστεί στην κυβερνητική συμμετοχή για να υπάρχει και να ακούγεται.

Η αστική τάξη της χώρας μας ξαναβρίσκεται μπροστά στο ίδιο πρόβλημα. Την απασχολεί το πως θα στεριώσει το πολιτικό της σύστημα για να εφαρμόσει μιαν αντιλαϊκή πολιτική με γνωστές τις συνέπειες αλλά άδηλο το τέλος και γνωρίζοντας ότι «τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά την ΕΡΤ».

Οι πολιτικοί της εκπρόσωποι αρνήθηκαν  ακόμη και την, κατ’ αυτούς, «κορυφαία πράξη της δημοκρατίας». Τις εκλογές. «Δεν θέλουμε εκλογές. Θα είναι καταστροφή για τη χώρα», ανέκραζαν σε χορό Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης!!!

Εκλογές δεν ήθελαν με τίποτα και οι «απ’ έξω». Η Άνγκελα Μέρκελ τηλεφώνησε στον Αντώνη Σαμαρά για να του υπενθυμίσει ότι πρέπει να αποφύγει τις εκλογές, την ώρα που στη Γερμανία επίκεινται εκλογές! Το Eurogroup, η Commission, το ΔΝΤ δεν ήθελαν επίσης εκλογές και διεμήνυσαν «δεόντως» ότι τίθεται σε κίνδυνο το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, δηλαδή θα σταματήσει η χρηματοδότηση.

Φαίνεται ότι οι πιέσεις που ασκήθηκαν ήταν τόσο μεγάλες που κάποιοι έπρεπε να αναλάβουν να τις δικαιολογήσουν: «Μόλις διαπιστώθηκε ο κίνδυνος πολιτικής αποσταθεροποίησης και προέβαλε απειλητικό το ενδεχόμενο των εκλογών οι Ευρωπαίοι αντέδρασαν και άσκησαν την ευρύτερη δυνατή επιρροή. Και να σκέφθηκε κάποια στιγμή τις εκλογές ο κ. Σαμαράς ήταν τέτοια η αντίδραση των εταίρων που έθαψε τις κάλπες την επόμενη στιγμή. Κακά τα ψέματα, η χώρα είναι δεσμευμένη απέναντι στους Ευρωπαίους» (Κ. Βήμα, 23/06/2013, σελ. Α12, Αν. Καρακούσης)

Η επιστροφή στον (παλαιο)δικομματισμό ήταν μονόδρομος. Δεν υπήρχαν άλλες λύσεις, αφού, βέβαια, εξέλειπε η δυνατότητα προσφυγής σε νέες εκλογές: «Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν και με δεδομένη την εξάρτησή της η δύσμοιρη Ελλάδα δεν έχει πολλές δυνατότητες, παρά τα αντιθέτως διαδιδόμενα, από τους συνήθως υπερφίαλους πατριδοκάπηλους» (στο ίδιο).

Πλήρης χρεοκοπία

Τι συνιστά, από πολιτική άποψη, αυτή η επιστροφή στον (παλαιο)δικομματισμό; Κατά τη γνώμη μας συνιστά την πλήρη χρεοκοπία της αστικής τάξης. Η αστική τάξη, ως άρχουσα τάξη, έφερε την Ελλάδα μπροστά στην οικονομική χρεοκοπία. Τώρα αποδεικνύει ότι έχει χρεοκοπήσει και πολιτικά: «Στο κάτω - κάτω της γραφής, τα δύο κόμματα που πλέον τη συναπαρτίζουν (Σ.Σ. την κυβέρνηση), ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., κρατούσαν το τιμόνι της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια και την οδήγησαν στην πολιτική, ηθική και οικονομική χρεωκοπία. Ας αναστρέψουν, λοιπόν, τώρα την πορεία προς την καταστροφή ή ας εξαφανιστούν» (Real News, 23/06/2013, Κύριο άρθρο, σελ. 2, Ν. Χατζηνικολάου). Παράλογες οι ελπίδες του γράφοντα αλλά είπε και την αυτονόητη αλήθεια που γνωρίζει και όλος ο κόσμος.

Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που ελπίζουν ότι το εγχείρημα του (παλαιο) δικομματισμού θα αποτελέσει μια ευκαιρία για την ανασυγκρότηση του δικομματισμού και της Δημοκρατικής Παράταξης, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ: «Μέσα από το χάος της πολιτικής διαδικασίας αποδεικνύεται  ότι η ανασυγκρότηση του πολιτικού σκηνικού, υπέρ ποτέ άλλοτε αναγκαία σήμερα, μπορεί να στηριχθεί στις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, όπως αυτές εκφράζονται στην πολιτική κονίστρα, και ουχ ήττον στις ανεξάντλητες δυνάμεις της κοινωνίας που αναθεωρεί τα πολιτικά δεδομένα της. Είναι προφανώς η ώρα να κάνει τα δικά της βήματα η ΝΔ του κ. Σαμαρά. Το ΠαΣοΚ του κ. Βενιζέλου απέδειξε ότι ξεπερνώντας τα ανόητα κληρονομικά λάθη του, είναι εδώ, ενωμένο και ικανό να πρωταγωνιστήσει σε έναν συναγερμό για την ανασύνταξη της Δημοκρατικής Παράταξης» (Κ. Βήμα, 23/06/2013, σελ. 2, Στ. Ψυχάρης).

Η αστική τάξη της χώρας, υποταγμένη και στις έξωθεν «συστάσεις», ανακατεύει τα ίδια σημαδεμένα χαρτιά της τράπουλας ελπίζοντας ότι θα δώσει διέξοδο στα προφανή αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Τουλάχιστον μέχρι τις γερμανικές εκλογές για να μη διαταραχτεί η ηρεμία της Άνγκελα Μέρκελ.

Την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να απευθυνθούν που αλλού… στον Φ. Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ! «Είναι προφανές ότι το εγχείρημα της "συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης" θα οδηγήσει σε πολιτικό τραγέλαφο. Η σταθεροποίηση του πρώτου βήματος της απομάκρυνσης από την κυβέρνηση προϋποθέτει να ενταχθεί στον πολιτικό σχεδιασμό για την πολιτική ανατροπή, για τον απεγκλωβισμό της Κεντροαριστεράς από τη νεοδεξιά ηγεμονία» (Αυγή, 23/06/2013, Κύριο άρθρο, σελ. 2).

Με δύο λόγια «Η ΑΥΓΗ», που προβάλλει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να εντάξει σε έναν πολιτικό σχεδιασμό τη ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι κυβερνητικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά αν η ΔΗΜΑΡ συμφωνούσε στην μέχρι τώρα κυβερνητική πολιτική και διαφωνούσε στον τρόπο, γεγονός που την ανάγκασε να εγκαταλείψει την τρικομματική κυβέρνηση, τότε, θα πρέπει να υποθέσουμε, ότι η πολιτική μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα παραλλάσσει και πολύ από την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης, παρά μόνο στον τρόπο, αφού θα έχει ενταχθεί και η ΔΗΜΑΡ «στον απεγκλωβισμό της Κεντροαριστεράς από τη νεοδεξιά ηγεμονία»!   

Γεγονός είναι ένα και μοναδικό: Τα όρια της πολιτικής και οικονομικής στρατηγικής της τρικομματικής κυβέρνησης ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Τα όρια αυτά καθόρισαν τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, ακόμη και το εάν θα γίνουν εκλογές ή όχι.

Με τα ίδια όρια που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα είναι: πώς μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση για τον εργαζόμενο λαό, πολύ περισσότερο που άδραξε την ευκαιρία για να «ψαρέψει» ένα «συμπαίκτη» της τρικομματικής κυβέρνησης;  

Ο ΣΥΡΙΖΑ εφ’ όσον εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένος σε μια στρατηγική, που είναι και η στρατηγική της αστικής τάξης δεν μπορεί να αποτελέσει καμιά φιλολαϊκή εναλλακτική λύση.

Αντί επιλόγου

Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα μας επιτραπεί να υπενθυμίσουμε μια προηγούμενη ανάρτηση στη «Νέα Σπορά» στις 20/06/2013. Στο άρθρο εκείνο, με τίτλο «Με αφορμή το οριστικό κλείσιμο της ΕΡΤ», αναφερθήκαμε, μεταξύ των άλλων, στο πως αντέδρασαν οι εργαζόμενοι στην ανακοίνωση της κατάργησης της ΕΡΤ, στη στάση, δηλαδή, της εργατικής τάξης απέναντι σε ένα πολιτικό γεγονός μεγάλης σημασίας, αναφερθήκαμε στην κατάσταση του εργατικού κινήματος και στις ευθύνες του Κόμματος.

Από την πλευρά μας προσπαθήσαμε να περιγράψουμε το πολιτικό τοπίο που έχει σχηματιστεί στη χώρα μας. Από αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιήσουμε, αντί επιλόγου, τις τελευταίες φράσεις:

«Ο δεύτερος και ο πιο σημαντικός παράγοντας (Σ.Σ. για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί) είναι η έλλειψη ουσιαστικής πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση, που θα δίνει τη δυνατότητα μέσα από συγκεκριμένους και κατανοητούς στόχους να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι, να γίνει η βάση της ανάπτυξης των αγώνων των εργαζομένων, της δράσης του ίδιου του εργατικού κινήματος, να φτάσει στην ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της ίδιας της κυβέρνησης, στην κατεύθυνση ουσιαστικών ανατροπών και ρήξεων με το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Και οι ευθύνες εδώ βαραίνουν το ίδιο το Κόμμα μας. Και αυτές οι ευθύνες γίνονται ακόμη μεγαλύτερες τώρα που ξεκαθαρίζει και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής είναι ορατός.

Εμείς θα επιμείνουμε στην ανάγκη διαμόρφωσης συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση και ελπίζουμε να μην εισπράξουμε τις ανόητες κατηγορίες περί κοινοβουλευτισμού και κυβερνητισμού.

Όσο περνάει ο καιρός, όσο τα πολιτικά αδιέξοδα συσσωρεύονται τόσο περισσότερο θα διαφαίνεται και θα κατανοείται η ανάγκη συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την πλευρά του Κόμματος. Τόσο περισσότερο θα αποδεικνύεται ότι δεν αρκεί μόνο η συγκεκριμένη και τελική διέξοδος από την οικονομική κρίση. Ο σοσιαλισμός. Χρειάζονται και - κατά τον Β. Ι. Λένιν - «τα συγκεκριμένα βήματα».

Αυτή η ανάγκη, θα συμπληρώσουμε τώρα, γίνεται πλέον επιτακτική. Γιατί για τον εργαζόμενο λαό η χρεοκοπία της  αστικής τάξης γίνεται ευρύτερα κατανοητή. Ομολογείται πλέον και από δημόσιους σχολιαστές υπεράνω πάσης υποψίας. Πολύ περισσότερο γίνεται επιτακτική αν ο βίος αυτής της κυβέρνησης, παρά την επιδίωξη για τετραετία, φτάσει μέχρι και λίγο μετά τις γερμανικές εκλογές.-

     

     

  

Περισσότερα... "

Με αφορμή το οριστικό κλείσιμο της ΕΡΤ

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν συναντηθεί  για δεύτερη φορά οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, σε μια τελική προσπάθεια, όπως δήλωσαν οι ίδιοι,  να διευθετήσουν τις μεταξύ τους διαφορές για την επαναλειτουργία της δημόσιας τηλεόρασης (και όχι της ΕΡΤ), τον επανακαθορισμό του προγράμματος και της λειτουργίας της κυβέρνησης,  τις διακυβερνητικές και τις διακομματικές τους σχέσεις, τον ανασχηματισμό κλπ.

Απ’ ότι φαίνεται, το σημειώνουν όλοι οι πολιτικοί σχολιαστές, το πρώτο βήμα για να μην υπάρξει κυβερνητική κρίση, που θα οδηγήσει σε εκλογές, έγινε στην προηγούμενη συνάντηση και αυτό το συμπέρασμα συνάγεται από τις δηλώσεις των Φ. Κουβέλη και Ευ. Βενιζέλου, που μίλησαν προσεκτικά για τη «δημόσια ραδιοτηλεόραση» εξαφανίζοντας την ΕΡΤ από το λεξιλόγιό τους.  

Το γεγονός παραπέμπει σε μια αρχική συμφωνία με εκκρεμότητα τις «λεπτομέρειες», ακόμη και για τη μεταξύ τους «μοιρασιά», με ότι σημαίνει αυτό πρακτικά για τη «νομή της εξουσίας». Άλλωστε τα φιλικά ΜΜΕ προς την κυβέρνηση υποδείκνυαν με κυνική ειλικρίνεια: «μοιράστε την εξουσία μεταξύ σας αλλά η χώρα χρειάζεται κυβερνητική σταθερότητα». Φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα τι θα προκύψει στη νέα συνάντηση.

Κατά τη γνώμη μας, όμως, εκείνο το στοιχείο που πρέπει να κυριαρχήσει στους εργαζόμενους είναι το συνολικότερο τοπίο που αναδεικνύεται με βάση τις πρόσφατες εξελίξεις στην κρατική ραδιοτηλεόραση. Το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ από την πλευρά της κυβέρνησης, με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, έγινε η αφορμή να αποκαλυφθεί, για άλλη μια φορά, το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας και η πραγματική της κατάσταση.

Τα κάλπικα επιχειρήματα

Κατ’ αρχάς τινάχτηκαν στον αέρα τα ίδια τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση για να κλείσει την ΕΡΤ, ότι αυτή είναι ζημιογόνα. Από τις επίσημες και δημόσιες «Χρήσεις» της ΕΡΤ αποδείχτηκε ότι  είναι κερδοφόρα. Επομένως το επιχείρημα της χρεοκοπημένης ΕΡΤ, που επικαλέσθηκε η κυβέρνηση, ήταν καθαρά ένα χοντροκομμένο ψέμα. Ανεξάρτητα από το πώς χρηματοδοτείται η ΕΡΤ, από το εάν είναι «διαφθορείο, κέντρο «αδιαφάνειας» και υπόγειων οικονομικών συναλλαγών, η αλήθεια είναι ότι η ΕΡΤ είναι κερδοφόρα.

Κατά δεύτερο αποκαλύφθηκε ότι οι κυβερνήσεις μετά το 2010 άλλαξαν σημαντικά τις εργασιακές σχέσεις στην ΕΡΤ με αποτέλεσμα να είναι αυτές οι ίδιες που προχώρησαν σε έναν άμεσο και καταλυτικό διαχωρισμό των εργαζομένων: Σε αυτούς που πληρώνονταν με μισθούς πείνας και σε αυτούς που αμείβονταν πληθωρικά - με διάφορους τρόπους - και ήταν τα πολιτικά ρουσφέτια των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τις στήριζαν. Επομένως όλα τα κόμματα που πήραν μέρος στις κυβερνήσεις αυτές συνέβαλαν στο να συνεχίσει να είναι η ΕΡΤ ένα «διαφθορείο» και «υπόδειγμα αδιαφάνειας». Άρα και το επιχείρημα για την υποτιθέμενη πολιτική τους πρόθεση να εξυγιάνουν και να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση στην ΕΡΤ είναι, επίσης, ψέμα, γιατί και «συνέτρωγαν» και «συνέτρεφαν».

Κατά τρίτο αποκαλύφθηκε ότι μόνο αιφνιδιαστική δεν ήταν η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ. Το κλείσιμο της ΕΡΤ, και των άλλων δημόσιων οργανισμών αντίστοιχα, προβλέπεται, ήδη, από το πρώτο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Η πρωτοβουλία Μόσιαλου για την «αναδιάρθρωση της ΕΡΤ» και η αντίστοιχη πρωτοβουλία Σαμαρά έρχονται να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων με βάση τη μνημονιακή τους πολιτική. Η μόνη διαφορά που υπάρχει είναι στον τρόπο υλοποίησης και στο ότι η τρόικα απαίτησε εδώ και τώρα απολύσεις, τουλάχιστον 2000 εργαζομένων, μέσα στον Ιούνη. Ο κλήρος έπεσε στην ΕΡΤ. Η στάση της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ θυμίζει το «τραβάτε με κι ας κλαίω…»!

Κατά τέταρτο αποκαλύφθηκε, επίσης, όλη η υποκρισία των ξένων εταίρων της κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν καθαρά μια ελληνική πρωτοβουλία! Τα μνημόνια που έχουν επιβάλει στη χώρα μας τους διαψεύδουν, αλλά και οι δηλώσεις που έκαναν. Ειδικά αυτές που προέρχονταν από κυβερνητικούς κύκλους της Γερμανίας, μπορεί να επαναλάμβαναν μονότονα ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι υπόθεση της Ελλάδας, παράλληλα, όμως, δεν ξεχνούσαν να τονίσουν ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας υπερασπίζεται το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο πρέπει να συνεχίσει!  

Η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας ήρθε να ρίξει το βάρος της στην υλοποίηση της πολιτικής της κυβέρνησης, δεν την αμφισβητεί, παρά τις διαφορετικές ερμηνείες που της απέδωσαν (αρχικά) οι εταίροι της συγκυβέρνησης για λόγους σκοπιμότητας. Η ερμηνεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι η απόφαση του ΣτΕ αποτελεί «ένα χαστούκι» ενάντια στην πρωτοβουλία Σαμαρά να κλείσει τη δημόσια τηλεόραση, την ΕΡΤ, είναι σαφώς μια υπερβολική εκτίμηση. Εντάσσεται στην κοινοβουλευτική και γενικότερη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ για την εκπλήρωση του κυβερνητικού του στόχου.

Η πραγματική κατάσταση της κυβέρνησης

Πρέπει να επαναλάβουμε την εκτίμησή μας ότι η κυβέρνηση δεν είναι τόσο ισχυρή όσο θέλει να δείχνει ότι είναι. Ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα τόσο σε ότι αφορά στην επίτευξη των στόχων της, παρά τα αντιλαϊκά μέτρα που έχει πάρει, όσο και στις σχέσεις μεταξύ των κυβερνητικών κομμάτων.    

Το σκηνικό που διαμορφώθηκε μεταξύ των εταίρων της συγκυβέρνησης είναι έκφραση αυτών των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αφενός μεν στην προώθηση της αντιδραστικής πολιτικής, αυτό δεν αμφισβητείται,  αλλά και στον επιμερισμό του πολιτικού κόστους. Γιατί η λαϊκή αγανάκτηση είναι δεδομένη.

Τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αναζήτησαν να μεταθέσουν το κόστος της πολιτικής που εφαρμόζεται πάνω στη Νέα Δημοκρατία , παρ’ όλο που τα δύο αυτά κόμματα συμφωνούν σε αυτήν την πολιτική.

Κράτησαν, υποτίθεται, μια αδιάλλακτη στάση ιδιαίτερα μετά τις μαζικές αντιδράσεις που σημειώθηκαν από τους εργαζόμενους, που έδειξαν υψηλά αντανακλαστικά και κινητοποιήθηκαν άμεσα και πρακτικά για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αλλά και για να διαμαρτυρηθούν για το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, παραπέρα για να εκφράσουν την αντίθεσή τους συνολικότερα για τη συνέχεια αυτής της πολιτικής - με αφορμή το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ.

Δεν αποκλείεται, τα κόμματα αυτά, να έφταναν μέχρι και τις εκλογές, μια και διαπίστωναν ότι η θέση τους κινδυνεύει άμεσα στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Ήταν αρκετή, όμως, μια σαφέστατη προειδοποίηση από την πλευρά των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το Eurogroup συγκεκριμένα, ότι η χρηματοδότηση θα σταματήσει εάν δεν υπάρχει πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα, μια προειδοποίηση που, ταυτόχρονα, ήταν και επιχείρημα του Αν. Σαμαρά,  που το έθεσε ως δίλημμα στους κυβερνητικούς του εταίρους και που πιστοποιεί την εξαρτημένη θέση της χώρας μας.

Τα πιο δύσκολα, όμως, είναι μπροστά. Νέο μνημόνιο, νέα δανειακή σύμβαση, ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, λήξη ομολόγων, που οι εταίροι μας δεν δέχονται να μεταθέσουν, διάφορες δημοσιονομικές τρύπες που πρέπει να κλείσουν, νέα μείωση των μισθών και συντάξεων, απολύσεις στο δημόσιο, αύξηση ανεργίας, ιδιωτικοποιήσεις και άλλα πολλά. Την ίδια στιγμή επικρατεί διαλυτική κατάσταση στις κοινωνικές υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα ασφαλιστικά ταμεία, ό,τι θυμίζει το λεγόμενο, πάλαι ποτέ, κοινωνικό κράτος.

Και δεν «μεταθέτουμε τα δύσκολα μπροστά» ως μιαν ανομολόγητη ελπίδα για τη δημιουργία πολιτικής κρίσης. Το υπόβαθρο υπάρχει. Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται για την έξοδο από την οικονομική κρίση για τα ίδια τα «μέτρα» της κυβέρνησης δεν αποδίδει. Η πολυπόθητη ανάκαμψη δεν έρχεται. Από την άλλη οι πολιτικοί τριγμοί είναι γεγονός.

 Αυτό το πολιτικό σκηνικό, που έχει διαμορφωθεί και το οποίο δεν είναι στατικό αλλά εξελίσσεται, είναι μέρος της πολιτικής κρίσης, της αστάθειας του πολιτικού συστήματος, η οποία θα συνοδεύεται από νέα κατασταλτικά μέτρα, που οδηγούν στον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, που φτάνει μέχρι και την απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας. Η επιστράτευση τείνει να καταστεί η «δαμόκλειος σπάθη» για κάθε αντίδραση των εργαζομένων.

Το συμπέρασμα είναι, και το είχαμε επισημάνει ως «Νέα Σπορά» αμέσως μετά τις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη του 2012, ότι η χώρα μας δεν αντιμετωπίζει μόνο την οικονομική κρίση, αντιμετωπίζει και πολιτική κρίση, η οποία και τώρα είναι παρούσα (μέρος της οποίας είναι η συγκεκριμένη κυβερνητική κρίση) και που μπορεί να υπάρχουν ακόμη τα περιθώρια να συγκρατείται και να αμβλύνεται, αλλά αυτό δεν εξαρτάται κυρίως από την ικανότητα της παρούσας κυβέρνησης και των κομμάτων που τη στηρίζουν.   

Πιθανόν μια τέτοια εκτίμηση να θεωρηθεί υπερβολική (πολύ περισσότερο όταν πρωτοδιατυπώθηκε). Εμείς, όμως, ως απόδειξη,  θα επικαλεστούμε την ίδια τη στάση της αστικής τάξης της χώρας μας, που σταθερά επιδιώκει να εξασφαλίσει πολιτική σταθερότητα, γεγονός που σημαίνει ότι δεν τη διαθέτει, τουλάχιστον όσο θα επιθυμούσε, αλλά και τη συζήτηση που έχει ανοίξει επίσημα ακόμη και μέσα στα κόμματα κυβερνητικής εξουσίας για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας με νέα κομματική διάταξη.

Για όλα αυτά, όμως, τελικός κριτής είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός, πάνω απ’ όλα η εργατική τάξη της χώρας μας. Η στάση της εργατικής τάξης και γενικότερα του εργαζόμενου λαού είναι που θα κρίνει τα πολιτικά πράγματα και ποια κατεύθυνση θα πάρουν.

Η στάση της εργατικής τάξης

Η άμεση κινητοποίηση των εργαζομένων έρχεται να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις μας ότι η ταξική και η πολιτική τους συνείδηση έχει ανέβει και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που κινητοποιήθηκαν ανήκουν σε εργατικές οργανώσεις (σωματεία κλπ), εξέλιξη που υποδηλώνει ότι η ανάμειξη της εργατικής τάξης στα πολιτικά δρώμενα έχει, επίσης, ανέβει.

Αυτή η εξέλιξη έχει την ιδιαίτερη σημασία της, γιατί ήταν η ίδια η κυβέρνηση που επέλεξε να πολιτικοποιήσει το κλείσιμο της ΕΡΤ, στο πλαίσιο της πολιτικής των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων που εφαρμόζει για να βγει η χώρα μας από την οικονομική κρίση. Προοπτική που δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε για το 2014.

Για την άνοδο της πολιτικής και ταξικής συνείδησης των εργαζομένων είχαμε τοποθετηθεί, επίσης, με την ευκαιρία της απεργίας των εκπαιδευτικών (που δεν έγινε ποτέ). Σημειώναμε ότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί αντέδρασαν μαζικά στην προληπτική επιστράτευση της κυβέρνησης και ότι οι συλλογικές διαδικασίες τους ήταν οι πιο μαζικές της τελευταίας εικοσαετίας, αποφασίζοντας μια απεργία, που είχε τη γνωστή κατάληξη με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών συγκεκριμένων παρατάξεων. 

Στην περίπτωση της ΕΡΤ δεν ήταν μόνο ότι οι εργαζόμενοι αντέδρασαν πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά. Ήταν και το γεγονός ότι θεωρήσανε ότι αυτές οι αντιδράσεις θα ήταν το προανάκρουσμα για ένα γενικότερο ξέσπασμα, για μια γενικότερη κινητοποίηση, στο πλαίσιο της ενιαίας δράσης των εργαζομένων, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.   

Το δικό μας συμπέρασμα είναι ότι έχουν αρχίσει να δημιουργούνται οι όροι για μια πιο αποφασιστική και μαζική παρέμβαση της εργατικής τάξης στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας, με έντονα πολιτικά στοιχεία, γεγονός το οποίο δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ούτε και αναξιοποίητο. Ότι η εργατική τάξη έχει τη διάθεση να αναπτύξει τους αγώνες της για να ανατραπεί αυτή η πολιτική που μας έρχεται με συνταγή και φέρει τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά…

Η κατάσταση του εργατικού κινήματος

Αν, όμως, κρίνουμε γενικότερα την αντίδραση του οργανωμένου εργατικού κινήματος, και σε ότι αφορά στην περίπτωση της ΕΡΤ, τότε, θα πρέπει να πούμε την απλή αλήθεια ότι:

• Από τη μια ο κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι πια παντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσει το οποιοδήποτε εργατικό πρόβλημα, ότι είναι ανυπόληπτος και παίζει ανοιχτά το παιχνίδι της εργοδοσίας. Ότι έχει στην κυριολεξία ξεπουληθεί.

• Από την άλλη το ΠΑΜΕ δεν είναι σε θέση να καθοδηγήσει τους αγώνες των εργαζομένων για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, ακόμη και για αυτήν την «παρεμπόδιση» στα σχέδια της αστικής τάξης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι οι ευθύνες του για τη συνολική κατάσταση του εργατικού κινήματος είναι μεγάλες.

Και σε ότι αφορά στην πρώτη διαπίστωση δεν θα λέγαμε ότι πρωτοτυπήσαμε ιδιαίτερα. Μετράμε, όμως, τις συνέπειες αυτής της στάσης του εργοδοτικού συνδικαλισμού, που αποτυπώνονται και στη συνολική αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος, με την απομάκρυνση των εργαζομένων από τα σωματεία τους και τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Τα αποτελέσματα των συνεδρίων της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ, που σημειώνεται πολύ σημαντική πτώση στη συμμετοχή των εργαζομένων, αποδεικνύουν περίτρανα αυτήν τη διαπίστωση.

Την ίδια στιγμή το ΠΑΜΕ δεν συγκεντρώνει δυνάμεις από την ανοιχτή αποκάλυψη του ρόλου του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η στάση του μέσα στο εργατικό κίνημα όχι μόνο δεν συσπειρώνει την εργατική τάξη, όχι μόνο δεν ενοποιεί σε ενιαία δράση τους εργαζόμενους, αλλά στερείται και εκείνων των πρωτοβουλιών που θα το αναδείξει σε δύναμη που μπορεί να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, να πάρει στα χέρια του τις τύχες του εργατικού κινήματος συνολικά, να δώσει διέξοδο.   Οι εργαζόμενοι γυρίζουν μεν την πλάτη στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό αλλά απομακρύνονται και από το εργατικό κίνημα. Και όχι μόνο αυτό. Και το ίδιο το ΠΑΜΕ χάνει δυνάμεις.

Το γεγονός αυτό οφείλεται στην ίδια την αντίληψη του ΠΑΜΕ για το εργατικό κίνημα και την αντιμετώπιση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, στον τρόπο που προσεγγίζει τα προβλήματα αλλά και στις θέσεις του για τα ίδια τα προβλήματα.

Ενώ, υποτίθεται, η στάση του ΠΑΜΕ μέσα στο εργατικό κίνημα καθορίστηκε κυρίαρχα από το πώς θα αντιμετωπιστεί ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, ο ρεφορμισμός, αυτό που βλέπουμε είναι ότι η στάση αυτή όχι μόνο αφήνει τα περιθώρια να συνεχίζεται η αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος αλλά και να παίρνει και εκφυλιστικά χαρακτηριστικά. Το τελικό αποτέλεσμα να στρέφεται και ενάντια στο ίδιο το ΠΑΜΕ.

Γίνεται πλέον καθήκον άμεσης προτεραιότητας η αλλαγή της στάσης του ΠΑΜΕ μέσα στο εργατικό κίνημα.  Θα πρέπει, επί τέλους, να κατανοηθεί ότι οι διαχωριστικές γραμμές που τράβηξε το ΠΑΜΕ με δική του ευθύνη, με την αλλαγή του ίδιου του ρόλου του όχι μόνο δεν απέδωσαν σε τίποτα αλλά βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, να έχουν και να εκδηλώνουν τη διάθεση για αγώνες αλλά αυτοί να μην μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Βρισκόμαστε μπροστά στο αδιαμφισβήτητο φαινόμενο οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη να βρίσκονται πιο μπροστά από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, και όχι μόνο αυτό, να τον καταδικάζουν και να απομακρύνονται από αυτόν, αλλά ταυτόχρονα να βρίσκονται και πιο μπροστά και από το ΠΑΜΕ και να μην συσπειρώνονται σε αυτό.

Από αυτήν την άποψη η αστική τάξη δεν έχει να ανησυχεί και πολύ, γιατί μπορεί να διευθετεί τα προβλήματα που παρουσιάζονται στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας και μεταξύ των πολιτικών εταίρων της συγκυβέρνησης ξεπερνώντας με τον έναν ή άλλο τρόπο τις όποιες πραγματικές δυσκολίες που παρουσιάζονται, μετατοπίζοντας συνολικά την πολιτική κατάσταση σε συντηρητικότερη κατεύθυνση. Και εκεί πλέον έχει λόγο και η Χρυσή Αυγή, που καραδοκεί και που τροφοδοτείται από την απογοήτευση των εργαζομένων.

Οι ευθύνες του Κόμματος

Αυτό, όμως, που πρέπει να κατανοηθεί βαθύτερα είναι ότι η στάση του ΠΑΜΕ είναι ο ένας από τους δύο βασικούς παράγοντες που το εργατικό κίνημα βρίσκεται στην κατάσταση που μόλις αναφερθήκαμε.

Ο δεύτερος και ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η έλλειψη ουσιαστικής πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση, που θα δίνει τη δυνατότητα μέσα από συγκεκριμένους και κατανοητούς στόχους να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι, να γίνει η βάση της ανάπτυξης των αγώνων των εργαζομένων, της δράσης του ίδιου του εργατικού κινήματος, να φτάσει στην ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της ίδιας της κυβέρνησης, στην κατεύθυνση ουσιαστικών ανατροπών και ρήξεων με το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Και οι ευθύνες εδώ βαραίνουν το ίδιο το Κόμμα μας. Και αυτές οι ευθύνες γίνονται ακόμη μεγαλύτερες τώρα που ξεκαθαρίζει και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής είναι ορατός.

Εμείς θα επιμείνουμε στην ανάγκη διαμόρφωσης συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση και ελπίζουμε να μην εισπράξουμε τις ανόητες κατηγορίες περί κοινοβουλευτισμού και κυβερνητισμού.

Όσο περνάει ο καιρός, όσο τα πολιτικά αδιέξοδα συσσωρεύονται τόσο περισσότερο θα διαφαίνεται και θα κατανοείται η ανάγκη συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την πλευρά του Κόμματος. Τόσο περισσότερο θα αποδεικνύεται ότι δεν αρκεί μόνο η συγκεκριμένη και τελική διέξοδος από την οικονομική κρίση. Ο σοσιαλισμός. Χρειάζονται και - κατά τον Β. Ι. Λένιν - «τα συγκεκριμένα βήματα».

Είναι καιρός να αφήσει πίσω του το Κόμμα μας τα φληναφήματα περί «σταδιολογίας» και άλλων τινών και να σκύψει με περίσκεψη πάνω στις μάχες που έρχονται (και πολιτικές) και που η εργατική τάξη είναι διατεθειμένη να δώσει.  Εδώ, όμως, χρειάζονται ρηξικέλευθες αποφάσεις πριν η ίδια η κατάσταση το οδηγήσει στο αδιέξοδο και στην αμφισβήτηση της ίδιας του της παρουσίας, πριν οδηγήσει την ίδια την εργατική τάξη στην απογοήτευση…

Περισσότερα... "

“Αποφασίζομεν και διατάσσομεν„

Με μια πραξικοπηματική ενέργεια η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, στο πλαίσιο της «εξυγίανσης» των δημόσιων οργανισμών. Όλοι καταλάβαμε ότι πρόκειται για τις απολύσεις στους δημόσιους οργανισμούς και γενικότερα στο δημόσιο. Για αυτό το λόγο και η κυβέρνηση προώθησε πράξη νομοθετικού περιεχομένου (δεν είναι και η πρώτη), που αφορά σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς και που εκχωρεί στον αρμόδιο υπουργό το δικαίωμα να αποφασίσει από μόνος του για το εάν πρέπει να υπάρχει ή όχι ένας δημόσιος οργανισμός. Δηλαδή να πραγματοποιήσει τις απολύσεις.

Στα άρθρα μας για την απεργία των εκπαιδευτικών, πρόσφατα, αναφερθήκαμε στην κατάσταση της κυβέρνησης και εκτιμήσαμε ότι είναι στριμωγμένη. Η τρόικα την πιέζει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε, μεταξύ των οποίων και οι απολύσεις στο δημόσιο. Στο όνομα της τεμπελιάς των εκπαιδευτικών απολύονται 10.000 με 12.000 εκπαιδευτικοί. Τώρα, στο όνομα της εξυγίανσης και της αντιμετώπισης της διαφθοράς απολύονται περί τους 2000 εργαζόμενους μόνο στην ΕΡΤ. Και ακολουθεί η συνέχεια.

Τα φιλικά ΜΜΕ της κυβέρνησης συμφώνησαν με την αναγκαιότητα της εξυγίανσης, αλλά της υπενθύμισαν ότι «δεν γίνεται έτσι». Η χώρα «δεν μπορεί να κυβερνιέται με διατάγματα», ότι είναι «ο τέταρτος χρόνος που η Ελλάδα κυβερνιέται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου» ( σε αυτό κάνουν λάθος ή λένε ψέματα), ότι εδώ δεν πρόκειται για εξυγίανση αλλά για «ξαφνικό θάνατο».

Την ίδια στάση κρατήσανε και οι κυβερνητικοί εταίροι της Νέας Δημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι αποδέχτηκαν ότι οι δημόσιοι οργανισμοί πρέπει να εξυγιανθούν, δεν αποδέχτηκαν, όμως, την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, για αυτό και στη Βουλή θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν την πράξη νομοθετικού περιεχομένου με νόμο που θα προτείνουν. Δηλαδή, επί της ουσίας, αποδέχτηκαν τις απολύσεις, αλλά διαφώνησαν στον τρόπο!

Η υπόδειξη των ΜΜΕ προς την κυβέρνηση ήταν σαφής. «Βρείτε άλλο τρόπο να προχωρήσει η εξυγίανση του δημόσιου τομέα». Της απέδωσαν, μάλιστα, και ευθύνη, γιατί υποχώρησε αυτή στις απαιτήσεις του Βερολίνου, ενώ το Βερολίνο δεν υποχώρησε σε τίποτα! Επικαλέστηκαν ακόμη και τον Ζ. Γιούγκερ, πρώην επικεφαλής του Eurogroup, που βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα, ο οποίος ομολόγησε απερίφραστα ότι η Γερμανία κέρδισε πολλά από την οικονομική κρίση της ελληνικής οικονομίας!  

Ποιο είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ο αυταρχικός τρόπος που αποφάσισε ο Πρωθυπουργός να δράσει, αστραπιαία και αιφνιδιαστικά, η χρήση των ΜΑΤ, το κατέβασμα των πομπών της ΕΡΤ η περιφρόνηση που έδειξε στο εθνικό σήμα της δημόσιας τηλεόρασης; Είναι και αυτό και αναντίρρητα είναι πολύ ουσιαστικό και σοβαρό.

Η Ελλάδα θα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν θα έχει δημόσια τηλεόραση (αν κλείσει οριστικά και με ό, τι σημαίνει αυτό) και που χρησιμοποίησε τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό για να την κλείσει. Παραπέρα αναδεικνύεται και ο αντιδραστικός και ανάλγητος τρόπος της διακυβέρνησης που εξασκείται, γεγονός που υπαγορεύει την ανάγκη υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Εδώ χρειάζεται η πλατιά κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων, κομμάτων, συνδικάτων και όλων των φορέων, το ίδιο το Κόμμα μας να είναι πάντα σε εγρήγορση για να υπερασπιστεί και τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού και τα δημοκρατικά του δικαιώματα. Να τα έχει πάντα στην επικαιρότητα και να παλεύει για αυτά.

Το κύριο, όμως, πρόβλημα είναι η οικονομική και η γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης, που παράγει τον αντιδραστικό τρόπο διακυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ διαφώνησαν στον τρόπο αλλά δεν διαφώνησαν στην οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται. Και αυτή η πολιτική που εφαρμόζεται είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της αστικής τάξης της χώρας μας.

ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ψάχνουν για ένα πιο φανταχτερό περιτύλιγμα να πλασάρουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, παρά το γεγονός ότι αρχίζουν να ακούγονται και φωνές, τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και τη ΔΗΜΑΡ, που υποδεικνύουν στην κυβέρνηση να προχωρήσει σε νέα διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την τρόικα. Αλλά αυτό που γνωρίζουμε ήδη είναι ότι θα έρθουν και άλλα, πρόσθετα, αντιλαϊκά μέτρα και ότι ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του στο ΣΕΒ τόνισε ιδιαίτερα την ανάγκη να μην υπάρξει καμία χαλάρωση της πολιτικής που εφαρμόζει για να κερδίσει η χώρα μας το στοίχημα με το ευρώ.

Το ίδιο ζήτημα, επί της ουσίας, αφορά και στο ΣΥΡΙΖΑ. Η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ αποκλείει κάθε έννοια φιλολαϊκής πολιτικής, την ώρα που και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει την οικονομική κρίση. Άλλωστε, η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, που προκάλεσε τη δημόσια διένεξη μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν επιβεβαιώνει κάτι είναι ότι το μείγμα της οικονομικής πολιτικής που επιλέχτηκε ευνοούσε φανερά τις τράπεζες και τις χώρες εκείνες που ήθελαν να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα. Οι ίδιες τράπεζες και οι ίδιες χώρες, τώρα, λεηλατούν τη χώρα μας.

Ο ερχομός του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, στη διακυβέρνηση της χώρας δεν εξασφαλίζει και την ουσιαστική αλλαγή της οικονομικής πολιτικής, πολύ περισσότερο που σταθερά υπαναχωρεί από όποιο ριζοσπαστικό μέτρο είχε εξαγγείλει και η ενσωμάτωσή του στο αστικό πολιτικό σύστημα γίνεται περισσότερο φανερή από κάθε άλλη φορά.

Ποιο ήταν εκείνο το στοιχείο που προκάλεσε τις φιλικές συστάσεις των ΜΜΕ προς την κυβέρνηση, που στέκονται στο πλευρό της, και τους ίδιους τους τριγμούς μεταξύ των εταίρων που τη στηρίζουν, ώστε να γίνεται λόγος ακόμη και για εκλογές;

Κατά τη γνώμη μας ήταν το κόστος που θα πληρώσουν οι εταίροι από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Και ο τρόπος που ο Πρωθυπουργός πήγε να εφαρμόσει αυτήν την πολιτική έφερε αυτό το γεγονός στην επιφάνεια ακόμη πιο καθαρά. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Για αυτό το λόγο προτείνουν επανεξέταση του προγράμματος της κυβέρνησης, πρόταση που διατύπωσαν, ήδη, προς τον Πρωθυπουργό.

Διαπιστώνουν ότι το μέλλον τους στο πολιτικό σύστημα δεν είναι εξασφαλισμένο, γιατί η δυσαρέσκεια και η αγανάχτηση των εργαζομένων σταθερά εντείνονται. Κινδυνεύουν, ως οι πιο αδύνατοι της συγκυβέρνησης, να πληρώσουν ακριβά «τη νύφη». Και αυτό γιατί…

Γιατί έχει ανέβει η ταξική και πολιτική συνείδηση των εργαζομένων. Και εάν αναδείχτηκε κάτι από τη μαζική τους παρουσία (και αυθόρμητη και οργανωμένη), την εκδήλωση της αλληλεγγύης τους προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ είναι αυτό ακριβώς το γεγονός, που δεν πρέπει να υποτιμηθεί, που το κάνει πιο σημαντικό το ότι η ΕΡΤ είχε απαξιωθεί τόσο πολύ από τη στάση και τη μεταχείριση που υπέστη από τις κυρίαρχες πολιτικές και κυβερνητικές δυνάμεις της χώρα μας, που φάνταζε το «αποπαίδι» και το τηλεοπτικό «διαφθορείο» του τηλεοπτικού συστήματος.

Άλλωστε αυτά δεν ήταν και τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε και η κυβέρνηση για να προχωρήσει στο κλείσιμό της;

Οι εργαζόμενοι, όμως, που συνέρευσαν στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ σε κάθε σημείο της χώρας, όπου αυτές υπάρχουν, παραμέρισαν αυτά τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και επικέντρωσαν στο βασικό. Στην κυβερνητική πολιτική που φέρνει απολύσεις και εξαθλίωση και εκδήλωσαν με την παρουσία τους τα αισθήματα της αλληλεγγύης τους ως εργαζόμενοι σε εργαζόμενους που χάνουν από τη μια στιγμή στην άλλη τη δουλειά τους.

Ως «Νέα Σπορά», στην αρθρογραφία μας, έχουμε επισημάνει ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάνει βήματα στην ωρίμανση της ταξικής και πολιτικής τους συνείδησης. Το εκφράσαμε και στην περίπτωση των εκπαιδευτικών. Εκτιμάμε ότι αυτό το στοιχείο εκδηλώθηκε πιο έντονα στην περίπτωση του κλεισίματος της ΕΡΤ και για έναν άλλο λόγο.

Οι εργαζόμενοι έχουν αρχίσει να αποστρέφονται τη θεοποίηση και τη μυθοποίηση κάθε είδους και παντιέρας «ιδιωτικού», που τους οδηγεί σε μια εικονική πραγματικότητα, που τους φέρνει, όμως, την ανεργία και την εξαθλίωση ως απτή πραγματικότητα, που οδηγεί στην περιφρόνηση, στην απαξίωση και στην απέχθεια κάθε δημόσιας εθνικής υπόστασης και δραστηριότητας.

Τους σόκαρε η αστραπιαία κίνηση με τη χρήση των ΜΑΤ για το κλείσιμο των εγκαταστάσεων της ΕΡΤ, τους ενόχλησε όμως και το πέταμα στον κάλαθο των αχρήστων του σήματος της ΕΡΤ. Και αυτό έχει τη σημασία του.

Για αυτό το λόγο ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, σε ομιλία του στο ΕΒΕΑ, αναγκάστηκε να επανέλθει και να τονίσει με έμφαση ότι θα υπάρξει - και πολύ γρήγορα - «πραγματική δημόσια τηλεόραση», επαναλαμβάνοντας, όμως, τις κατηγορίες που χρησιμοποίησε για να την κλείσει και κατηγορώντας όσους αντιδρούν για «υπεράσπιση συντεχνιακών προνομίων! Το ίδιο τροπάριο με του εκπαιδευτικούς.

Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, τώρα, είναι εάν οι εξελίξεις που αφορούν στην ΕΡΤ δρομολογούν περαιτέρω εξελίξεις, έως και εκλογές. Ήδη στη Βουλή γίνεται λόγος για τη μη ύπαρξη, πια, της Δεδηλωμένης.

Οι πολιτικοί παρατηρητές πολλά εξαρτούν από την προσεχή συνάντηση του Πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των άλλων δύο κομμάτων, Φ. Κουβέλη και Ευ. Βενιζέλο, που στηρίζουν την κυβέρνηση, και μπορεί να έχουν και δίκιο. Στο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούν ότι μπορεί οι εξελίξεις στην ΕΡΤ να οδηγήσουν και σε εκλογές. Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός παρουσιάζεται αποφασισμένος να προχωρήσει στην υλοποίηση της πολιτικής που εφαρμόζει και ότι είναι έτοιμος και για το ενδεχόμενο των εκλογών.

Από την πλευρά μας είχαμε αναφερθεί, με την ευκαιρία του λεγόμενου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, ότι προετοιμάζονται κινήσεις ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος. Δεν αποκλείεται να βρεθούμε μπροστά σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό με «νέους παίχτες», που θα βοηθάει και στο καταστάλαγμα νέων κομματικών σχηματισμών, συμμαχιών, μπλοκ δυνάμεων εξουσίας.

Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι το πώς θα αντιμετωπίσει τις κινήσεις αυτές το Κόμμα μας, ακόμα και εάν καταλήξουν σε εκλογές. Η θέση μας είναι σαφής και δεν έχει αλλάξει. Η εμπειρία των προηγούμενων δίδυμων εκλογών και τα αποτελέσματά τους την έχουν ενισχύσει. Οι εξελίξεις μετά το 19^ο Συνέδριο, πιστεύουμε ότι μας έχουν δικαιώσει. Οι πρόσφατες προσπάθειες για κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών θεωρούμε ότι πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά την ηγεσία του Κόμματος. Και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης των εργαζομένων προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Η πείρα είναι πολύτιμη και εμείς θα επανέλθουμε σε αυτήν.-          

  

  

  

      

Περισσότερα... "